เอาจริง

(ความเดิมตอนที่แล้ว)

มาจนถึงวันนี้ ผ่านไปประมาณ 2 เดือน นับตั้งแต่ที่ตัดสินใจเริ่มลดน้ำหนักวันแรก ตอนนี้ลดได้ประมาณ 10 กิโลแล้ว ไม่ได้อดอาหารแต่อย่างใด เพียงแต่ออกกำลังกายบ่อยๆ และกินเมื่อหิวมากกว่ากินเมื่ออยาก

จำได้ว่าสมัยเด็กๆ ตอนจบป. 6 คุณครูศิริพรรณซึ่งเป็นครูใหญ่ประจำโรงเรียนเรา (โรงเรียนสหศึกษาช่องฟ้าซินเซิงเชียงใหม่) ได้กล่าวในงานปัจฉิมนิเทศไว้ว่า "ที่จริงแล้วพวกเธอจะทำอะไรให้สำเร็จก็ได้ ขอแค่พวกเธอเอาจริงกับมัน"

บทเรียนเรื่องการลดน้ำหนักครั้งนี้ ทำให้เราหวนนึกถึงคำพูดในวันนั้นอีกครั้ง ปกตินิสัยเรามันก็ค่อนข้างเป็นคนเรื่อยๆ ไม่ค่อยเอาจริงเอาจังกับอะไรซักเท่าไหร่ ถ้าไม่ได้สนใจมันจริงๆ เรื่องการลดน้ำหนักเราก็ไม่ได้สนใจอะไรกับมันมาก เพราะเราไม่ค่อยเป็นกังวลเรื่องหุ่นเราเท่าไหร่ ทำให้เราไม่ได้เอาจริงกับมันซักที จนเมื่อแม่บอกว่าขอให้ลดหน่อยเถอะ เพื่อสุขภาพ ก็เลยตัดสินใจทำมัน

อย่างไรก็ตาม ประสบการณ์ครั้งนี้ มันไม่ได้อยู่ที่สุดหมายปลายทางว่าต้องลดให้ได้กี่กิโล แต่มันอยู่ที่เรา"สนุก"ไปกับการออกกำลังกาย รู้สึก"ท้าทาย"กับการอดทนต่อกิเลสเมื่ออยู่ต่อหน้าของที่อยากกิน การมีความสุข(ฉันทะ)ไปกับกระบวนการต่างหากที่ปัจจัยสำคัญที่ทำให้เราทำมันต่อไปได้

บทเรียนอีกเรื่อง คงเป็นการเอาชนะ"แรงเฉื่อย"ในช่วงแรก ที่ต้องออกแรงกับมันมากหน่อย แต่พอมันแล่นไปได้"แรงเฉื่อย"นี้ก็จะผลักดันให้มันแล่นต่อเนื่องไป

จากนี้คงต้องเอาประสบการณ์ที่ดีครั้งนี้ไปใช้กับการทำสิ่งอื่นๆ ในชีวิตเราด้วย

ป.ล. แม้จะเขียนเรื่องนี้ในวันที่ 1 เม.ย. แต่เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องจริงทั้งหมดนะ 😀