ช่วงนี้ฝนตกบ่อยมาก สมัยยังเด็กจำได้ว่าช่วงฤดูฝน ฝนตกบ่อยเกือบทุกวัน ยังจำกลิ่นไอดินตอนฝนตกได้ ตอนนั้นพอฝนตกเราก็จะไปไหนมาไหนไม่ได้ ต้องนั่งอยู่บ้านฟังเสียงฝน สูดกลิ่นดิน และดูทีวี โดยส่วนตัวค่อนข้างชอบฤดูฝน(เข้าใจว่าคนส่วนใหญ่คงไม่ค่อยชอบมันมั้ง) เพราะบรรยากาศช่วงนั้นมันรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งถ้าเป็นฝนตกแบบไม่มีฟ้าร้องฟ้าแลบลมกรรโชก เวลาอันเร่งรีบของเราจะเดินช้าลง แล้วเราจะหยุดนั่งฟังเสียงฝนอยู่ที่บ้านเงียบๆคนเดียว…
ในระยะหลัง ไม่ค่อยรู้สึกถึงบรรยากาศแบบนี้เท่าไหร่ อาจเป็นเพราะฝนไม่ตกต้องตามฤดูซักเท่าไหร่ ประกอบกับการมาอยู่ในป่าคอนกรีต ตึกสูงระฟ้า ทำให้กลิ่นไอดินค่อยๆห่างจากเราไป
จนมาฤดูฝนปีนี้ ทำให้ค่อยรู้สึกว่าหน้าฝนที่เคยเจอมันกลับมาอีกครั้ง ฝนที่ตกบ่อยๆเกือบทุกวันจนต้องพกร่มติดตัวเสมอ บางวันฝนก็มาอย่างสงบ แต่บางทีก็มีเกรี้ยวกราดเหมือนกัน วันนี้ ฝนก็ตกลงมาอีกครั้ง แต่อาจโชคร้ายสำหรับบางคนที่ต้องการให้ฝนไม่ตก(แต่ในท้ายสุด ฝนก็หยุดและกิจกรรมต่างๆก็ดำเนินต่อไปได้)
คิดๆดูก็ตลกดี คนบางคนไม่อยากให้ฝนตก เพราะมีกิจกรรมกลางแจ้งที่ต้องทำ แต่บางคนก็อยากให้ตก เพราะต้องการน้ำจากมัน อย่างไรก็ตาม ฝนคงตกให้ถูกใจทุกคนไม่ได้ ฝนคงเปรียบเหมือนกับปัญหาของเราที่เราไม่สามารถควบคุมตามความต้องการได้ทั้งหมด ต้องเตรียมตัวรับมัน หากไม่ได้เตรียมก็ต้องแก้ไขเฉพาะหน้ากันไป แต่อย่างไร ก็น่าจะขอบคุณฝนที่ตกลงมานะ เพราะบรรยากาศหลังฝนหยุดช่างน่ารื่นรมย์นัก
ปล.ฟังเพลงเกี่ยวกันฝนซะหน่อย เพลง:ตัวเปียก ศิลปิน:วิยะดา โกมารกุล ณ นคร
http://www.coolvoice.com/v2/player/player.php?id=4182
Recent Comments