คนกันเอง

เพิ่งกลับมาจากการรดน้ำดำหัวญาติผู้ใหญ่ที่ปทุมธานี สงกรานต์คราวนี้แม้จะไม่ได้ไปเที่ยวเล่นน้ำที่ไหน แต่ก็ยังดีที่ได้ไปพบเหล่าญาติๆ ซึ่งไม่ได้เจอกันบ่อยนัก การได้พบครอบครัวเราอย่างนี้ มันทำให้เราได้สนทนาแลกเปลี่ยนพูดคุยกัน ได้เจอหลานลุงป้าน้าอาไต่ถามสารทุกข์สุขดิบ ได้แสดงความห่วงใยให้กำลังใจแก่กันและกัน

ชีวิตที่อยู่กรุงเทพฯ เมืองที่ไม่ใช่บ้านเกิดเรา มักทำให้เราเหินห่างจากคนรู้จัก ทุกคนล้วนดูแปลกแยก ทำให้เรากระทบกระทั่งกันได้ง่าย (อย่างไรก็ดี รู้สึกว่าเราโชคดีมากที่สังคมในหอพักและสังคมในห้องแล็ปคณะค่อนข้างสนิทสนมเป็นกันเอง)

ถ้าเราลองนึกกันว่า ทุกคนล้วนเป็นญาติพี่น้องกัน (จริงๆ คนเราก็กำเนิดมาจากบรรพบุรุษเดียวกัน มีปู่ทวดของปู่ทวดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คนเดียวกัน) มันคงทำให้สังคมดีขึ้นกว่านี้ ไม่มีพวกเขาไม่มีพวกเรา มีแต่คนกันเอง